Τσιγγούνης ή οικονόμος;
Όταν προσπαθούμε να κάνουμε οικονομία κάποιοι μπορεί να μας χαρακτηρίσουν θείο Σκρουτζ!!!
Όλοι μας έχουμε διδαχθεί τα οφέλη της αποταμίευσης είτε στο σχολείο είτε στην οικογένεια μας. Για τον λόγο αυτό υπάρχει και η παγκόσμια μέρα της αποταμίευσης κάθε 31η Οκτωβρίου, η οποία έρχεται να μας υπενθυμίσει τα οφέλη του "βάζω χρήματα στην άκρη"!!!
Όταν το μακρινό 2004 ξεκίνησα στα 23 μου να δουλεύω στην πρώην Τράπεζα Probank, έπαιρνα κάθε μήνα 1.020€. Λόγω του ότι έμενα με τους γονείς μου, μπορούσα να αποταμιεύω. Κάθε χρόνο έβαζα στην άκρη, αν δεν μου τύχαινε κάποιο έκτακτο γεγονός, περίπου 2.000€ που ήταν το Δώρο Χριστουγέννων, το Δώρο Πάσχα και το επίδομα αδείας. Προσπαθούσα αυτά τα τρία επιδόματα να μην τα καταναλώνω.
Βέβαια αποταμίευα χωρίς να στερούμαι ιδιαίτερα πράγματα καθώς τα μηνιαία 1.020€ επαρκούσαν για την δόση δανείου του αυτοκινήτου μου, τα ημερήσια έξοδά μου, την διασκέδαση, τα έξοδα ένδυσης και υπόδησης, τα τέλη κυκλοφορίας και την ασφάλεια αυτοκινήτου μου. Εάν νοίκιαζα κάποια γκαρσονιέρα και δεν έμενα στους γονείς μου τα πράγματα σίγουρα θα ήταν διαφορετικά από οικονομικής αλλά και κοινωνικής απόψεως...αλλά προτιμούσα την ζεστασιά του πατρικού σπιτιού με το ζεστό (και έτοιμο!!!) φαγητό, τα καθαρά και σιδερωμένα ρούχα μου και το 0€ ενοίκιο και 0€ λογαριασμούς!!!
Πολλές φορές δεν ακολουθούσα τους φίλους μου σε χειμερινές αποδράσεις ή σε ταξίδια στο εξωτερικό καθώς δεν ήθελα να ξεφύγω από το πρόγραμμα μου. Στον οικονομικό μου προγραμματισμό είχα κάθε χρόνο 10 μέρες καλοκαιρινές διακοπές (μου κόστιζαν περίπου 1.500€) αλλά πέραν αυτών τίποτα άλλο από εξορμήσεις (το πολύ πολύ κανένα Σαββατοκύριακο στην πόλη των σπουδών μου την Θεσσαλονίκη).
"Τα 2.000€ τον χρόνο θα σε σώσουν;"
Την ερώτηση αυτή την άκουγα πολλές φορές από μέλη της οικογένειας μου ή από καλούς μου φίλους. Και εν μέρει έχει την λογική της.
Μερικές φορές με αποκαλούσαν και θείο Σκρουτζ!!!
Εγώ όμως σταθερά δεν άλλαζα τον οικονομικό μου προγραμματισμό.
Παρακάτω θα εξηγήσω το σκεπτικό μου πίσω από την αποταμίευση των δώρων και των επιδομάτων.
Ο βασικός λόγος για τον οποίο έκανα αποταμίευση ήταν για τυχόν προβλήματα υγείας. Από μικρός είχα μάθει ότι στην χώρα μου δεν υπάρχει δωρεάν Υγεία και για τον λόγο αυτό ήθελα να έχω στην άκρη χρήματα για να είμαι απαλλαγμένος ψυχολογικά από μια τέτοια έγνοια. Εάν μου τύχαινε για παράδειγμα η ανάγκη για κάποιο σφράγισμα με απονεύρωση ή "θήκη" δοντιού (περ. 200€-300€) ή κάποια μικρή επέμβαση δεν ήθελα να σκέφτομαι τα χρήματα παρά μόνο σε ποιον γιατρό θα πάω. Είχα καταλάβει από νεαρή ηλικία ότι παρόλο που έπαιρνα μικτά 1.500€ και καθαρά 1.020€, λόγω του ότι μου κρατούσαν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, οι κρατήσεις αυτές δεν είχαν αντίκρισμα σε δωρεάν παροχή υπηρεσιών υγείας.
Κλείνοντας λοιπόν το θέμα υγεία, όταν έγινα 30 χρόνων έκανα και ιδιωτική ασφάλεια (260€ τον χρόνο) έτσι ώστε αν μου τύχαινε κάτι σοβαρό να είμαι καλυμμένος στο σκέλος των εξόδων.
Ο δεύτερος βασικός λόγος που αποταμίευα τα δώρα και τα επιδόματα ήταν το γεγονός ότι δεν είχα δικό μου σπίτι και κάποια στιγμή θα έπρεπε να προχωρήσω σε αυτή την επένδυση.
Και στο σημείο αυτό πάλι μου έλεγαν "καλά με 2.000€ τον χρόνο θα αγοράσεις σπίτι;".
Η απάντηση μου ήταν ότι αν μάζευα 2.000€ κάθε χρόνο τότε σε μια δεκαετία (δηλαδή στα 33 μου) θα είχα 20.000€. Αυτό σημαίνει ότι αν έψαχνα στην πόλη μου την Κομοτηνή ένα σπίτι με 100.000€, θα είχα την ιδία συμμετοχή που ζητάει η Τράπεζα (συνήθως 20%-25% της αξίας) προκειμένου να μου δώσει στεγαστικό δάνειο 80.000€ και να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα.
Η νοοτροπία μου σαν οικονομολόγος, μου υποδεικνύει ότι η ζωή έχει πολλά ρίσκα, αλλά πιστεύω ότι μεγάλο μέρος αυτών μπορούμε να τα εξαλείψουμε ή να περιορίσουμε τις αρνητικές τους συνέπειες κάνοντας τον σωστό οικονομικό προγραμματισμό.
Είμαι της άποψης ότι "φασούλι το φασούλι γεμίζει το σακούλι" αλλά ταυτόχρονα πιστεύω ότι ένας αποταμιευτής μπορεί και να περνάει καλά γιατί τα χρόνια της νιότης δεν επιστρέφουν πίσω.
Δεν λέω ότι η δική μου νοοτροπία είναι η σωστή και ότι αυτός που λέει ότι "θέλω να ζήσω τώρα την ζωή μου που είμαι νέος και αύριο έχει ο Θεός" είναι εντελώς λάθος.
Κάθε επιλογή έχει τα θετικά της και τα αρνητικά της... αλλά εγώ στην ζωή μου θέλω να σκέφτομαι μακροπρόθεσμα και για να είμαι ψυχικά ήρεμος θέλω να έχω στην άκρη μια μικρή έστω αποταμίευση. Και η πορεία στην ζωή μου μέχρι τα 40 που έκλεισα φέτος έδειξε ότι η επιλογή μου ήταν η ορθή.
Εάν όμως τα 2.000€ τα ξόδευα σε ταξίδια και luxury brands τώρα θα είχα μεν περισσότερες εμπειρίες, αλλά για να πληρώσω το οδοντικό εμφύτευμα που μου έτυχε φέτος (1.600€ παρακαλώ!!!) θα είχα ήδη χρεώσει την πιστωτική μου κάρτα ή θα έπαιρνα καταναλωτικό δάνειο!!!
